Blog: Mijn innovatie-reis: een trektocht vol verwondering

Afgelopen jaar nam ik deel aan de Health Innovatie School Brabant (HIS). Innoveren, vernieuwen, veranderen met open mind. Ik startte een avontuur met mede-cursisten die gekscherend maar wel passend ‘rebellen’ werden noemden. Twee weken geleden presenteerden alle 10 rebellengroepen het resultaat van hun reis op weg naar een innovatie in de zorg die start bij de eindgebruiker, de patiënt.  Een trektocht die ik met veel plezier gemaakt heb en die ik meeneem in mijn rugzak voor mijn werk bij Robuust. Ons project ging over de zelfregie voor vrouwen in de overgang.

Fricties van de klant

Op pad naar het onbekende interviewden we 20 patiënten. Daarbij breed instekend en proberend onze normale wandelpaden te vermijden. Met de brede projectvraag ‘de juiste zorg op de juiste plek vanuit het perspectief van de eindgebruiker’ stelden we onze vragen op zoek naar een probleem waar we onze tanden in konden zetten. Met inzet van de tool design thinking, die we kregen aangereikt vanuit de HIS, werd de tocht beloond met een aantal fricties die leefden bij de geïnterviewden waar we mee verder konden. We stopten ze in onze rugzak en vervolgden ons pad.

De verrassing van andere sectoren

We werden uitgedaagd om buiten zorg en welzijn in gesprek te gaan met andere sectoren om onze bevindingen, de fricties, te bespreken. Kun je het je voorstellen dat ik in gesprek ging met een transportbedrijf? En wat een nieuwe ontdekking leverde dat weer op en vooral verwondering: we bleken meer overlap met elkaar te hebben dan we vooraf inschatten. En herkenden de problemen die de geïnterviewden aangaven. Die bleken ook bij het transportbedrijf te leven. Ook mijn mede-rebellen kwamen na het gesprek met andere sectoren met nieuwe inzichten. Dit gaf ons mogelijkheden om vanuit een heel andere kant naar het vraagstuk en de oplossingsrichting te kijken. Het leidde tot veel gespreksstof waarmee we onze ontdekkingsreis voortzetten.

Buiten onze comfortzone

We kozen uiteindelijk niet voor de veilige oplossingsrichting. Onze keuze werd de ontwikkeling van een onderhuidse chip waarmee de hormoonwaarden van vrouwen in de overgang worden gemeten. Met de projectnaam ‘iedereen een chip’ schetsten we een mogelijk toekomstbeeld.  En als eerste stap wilden we het taboe voor overgangsklachten op de werkvloer doorbreken. Hiermee het maatschappelijke probleem van onnodig verzuim van ongeveer een half miljoen vrouwen in de overgang agenderen. Tijdens verschillende sessies met andere deelnemers en vooral een geweldige ‘roast’ ervaarden we dat het onderwerp allerlei reacties te weeg bracht waar we op voorhand niet hadden gedacht.

Plezier en energie

Na deze kritische en verhelderende blik schaafden we onze oplossing bij en toonden we hem in een aansprekende presentatie aan bijna 100 toehoorders uit het bedrijfsleven, welzijn en zorg. Hij werd bewonderend ontvangen.
Ik realiseer me dat mijn grootste les van dit avontuur is dat innovatie alleen ontstaat door samenwerking, humor, energie en plezier. Maar vooral door het open staan voor alle mogelijkheden die er zijn en de visie te delen om het écht anders te doen.

Een nieuw begin?

Uit de reacties kwam ook weer een bijzondere naar voren: Atty Bax, kunstenaar en kunstadviseur in het dagelijks leven vond onze presentatie zó aansprekend dat zij contact met ons opnam om te onderzoeken waar onze wegen samen kunnen komen. Wat kunnen kunst en zorg voor elkaar betekenen? Mooi toch, je begint met een hoog technologisch idee, een onderhuidse chip, en komt op het pad van een kunstenaar. We zijn benieuwd wat het ons brengt en we starten ook hier met verwondering…